Najlepsze nazwiska polskiej sztuki XX wieku. Co nas czeka na VII Aukcji...
Nadchodzący katalog VII Aukcji Klasyków Współczesności przygotowaliśmy z myślą o tych z Państwa, którzy poszukują prac artystów należących do kanonu polskiej sztuki: wśród wielu znakomitych nazwisk znajdziecie przedstawicieli realizmu, kubizmu, awangardy, konceptualizmu czy minimalizmu. Jeżeli jeszcze nie dokonaliście aukcyjnych decyzji, nic straconego – przedstawiamy kilka „smaczków” z naszej oferty, które zwrócą uwagę każdego miłośnika sztuki.
Tajemnicza piękność z lilią w stylu art deco
Pod numerem czwartym w katalogu kryje się inkografia wykonana na podstawie obrazu Tamary Łempickiej „Portret Iry Perot”, wydana przez Felix Rosentiel’s Widow & Son oraz Chelsea Green Editions, do której dołączono certyfikat z podpisem wnuczki artystki, Victorii de Lempicka. Tytułowa Perrot była bliską przyjaciółką oraz, według nieoficjalnych źródeł, kochanką artystki; wielokrotnie pozowała do jej obrazów (jej wizerunek można zobaczyć w kompozycjach „Saint-Moritz” czy „Alegoria muzyki”). Niewinny, wręcz rafaelicki sposób przedstawienia modelki daleki jest od faktycznego charakteru Iry – była ona kobietą zdecydowanie bezpruderyjną, wyemancypowaną i uwielbiającą sport oraz hedonistyczny tryb życia.
Akwarela znad Bystrej, czyli śląski zachwyt Fałata
Uroczy akwarelowy widoczek Juliana Fałata to świadectwo fascynacji artysty dziką przyrodą gór Beskidu, która trwała nieprzerwanie przez 28 lat jego twórczości. Bystra Śląska stała się w oczach Fałata krainą wręcz arkadyjską, zachwycając drapieżnością, ale również łagodnością wzniesień i bujną naturą. „Beskidzka epoka” okazała się wyjątkowo płodna, zaś jej owocami były niezliczone akwarele, szkice i obrazy olejne. Uwieczniając nie tylko naturę, ale również lokalnych mieszkańców i architekturę ludową, Fałat sięgnął po środki formalne, których próżno szukać w jego wcześniejszych pracach. Autentyczność akwareli z lat 20. XX wieku potwierdza ekspertyza, sporządzona w 1957 roku przez biegłego sądowego dr. Stanisława Dąbrowskiego.
Henryk Stażewski i ucieczka od formy
Po 1945 roku, Henryk Stażewski ostatecznie zakończył etap figuratywnych poszukiwań, powracając do eksperymentów z abstrakcją igeometrią. To właśnie ten drugi typ prac uczynił ze Stażewskiego kanonicznego artystę polskiej awangardy. W latach 60. oraz 70. XX wieku rozpoczął konsekwentnie realizowany program artystyczny, będącej próbą wyswobodzenia się z łańcuchów formy – dzieło artystyczne miało zmierzać ku czystości kompozycji, redukując środki artystyczne do absolutnego minimum. Idealnym narzędziem była więc linia, pozwalająca skupić się artyście na kwestiach podziału i proporcji obrazu.
Cięcia Kajetana Sosnowskiego
Choć twórczość Kajetana Sosnowskiego obejmuje również instalacje artystyczne i rzeźby, to właśnie malarstwo stanowiło ulubiony środek wyrazu artysty. Od drugiej połowy lat 60. XX wieku twórczość Sosnowskiego skupia się na formie abstrakcyjnej, eksperymentującego z kompozycją, techniką, medium czy procesem artystycznym. Jego dwa dzieła, czarne i białe płaszczyzny, pochodzą z cyklu „obrazów szytych”. Sosnowski zrezygnował z farby na rzecz działania z fakturą płótna – zdecydował się je pociąć, a następnie zszyć. Mimo monochromatycznej barwy płócien, po rozciągnięciu kanw na blejtramach, zmieniły one swój odcień poprzez różnorodne odbicie światła.
