Zachód słońca, 2020

Zachód słońca, 2020, akryl na płótnie, 100 x 90 cm

Cykl obrazów - Czerwona Plaża

Rok 2020 zmienił nasze życie na całym świecie, choroba, wirus wraz z nią wiele dramatów i zwątpień ludzkich. Samotni i zestresowani, dodatkowo jeszcze bardziej zmęczeni nową sytuacją czuliśmy się niepewnie. Ciągłe czekanie, przekładanie wszelkich planów na później i wielka niewiadoma co przyniesie kolejny dzień. Na domiar złego ciągła myśl w głowie jak przetrwać w czasach chaosu. Skutki izolacji społecznej odbiły się na zdrowiu psychicznym wielu osób. Czyżby lekarstwo okazało się gorsze niż choroba? Ponadto widoczne wpadki i absurdy polityczne w kraju, które skutkowały wielokrotnie buntem społeczeństwa i strajkami nie pomagały w zachowaniu spokoju. Każdy żył z dnia na dzień, czekając na normalne życie. Nadal przyszłość stoi pod znakiem zapytania. Czy wróci taki sam porządek świata jak sprzed pandemii? Na to musimy jeszcze trochę poczekać, a aktualnie radzić sobie z teraźniejszością.

Mając świadomość ograniczeń co do podróży, zrodził się pomysł w rozwiązaniu malarskim w pracowni. Cykl abstrakcyjnych wielkoformatowych obrazów pn. Czerwona Plaża jest odwzorowaniem tęsknot i wspomnień za wakacjami w dalekie destynacje, wyróżniające się niezwykłością krajobrazu z energetycznymi kolorami. Zwrócenie uwagi na piękno, bogactwo i różnorodność form natury włoskiego wybrzeża czy dubajskich terenów pustynnych. Tęsknota za normalnym, dawnym życiem i beztroską spontanicznych decyzji wyjazdowych oraz licznych rozrywek. (...)

Malarstwo abstrakcyjne to wyjście poza strefę ograniczającą. To wolność twórcza bez granic, inaczej można to nazwać jako prawda oraz szaleńcza wolność i swoboda. Jasne podążanie za swoimi pragnieniami i instynktami. Według mnie abstrakcja ma wymiar symboliczny poprzez wyrażanie siebie w sposób duchowy, intuicyjny i emocjonalny. (...)

Praca jest podpisana na odwrociu i nie wymaga oprawy.

"Zachód słońca" to obraz o wymiarach 90x100 cm z 2020 roku. Autorem pracy jest Iwona Jabłońska.

W celu stworzenia dzieła wykorzystał techniki: akryl, olej, technika własna, inne. Jest to farba syntetyczna, w produkcji której wykorzystuje się cząsteczki pigmentów oraz żywice poliakrylowe. Początkowo, farby akrylowe wykorzystywano do prac przemysłowych i budowlanych, m. In. Pokrywając nimi ściany budynków w klimacie nadmorskim, jednak od lat 50-tych szybko zyskiwały popularność jako medium malarskie. Posiadają liczne zalety: szybki czas schnięcia, dostępność, stosunkowo niską cenę, bogatą gamę kolorystyczną oraz łatwość posługiwania się nią. Może być wykorzystywana do pokrywania zarówno płótna jak i drewna, szkła, metalu, papieru, kartonu. Występuje w postaci płynnej (w pojemnikach) oraz żelowej (w tubkach) Farba akrylowa jest dobrym rozwiązaniem dla początkujących artystów, chociaż spotkamy ją w twórczości kanonicznych mistrzów malarstwa, takich jak Basquiat, Andy Warhol czy Edward Dwurnik. Farba olejna to rodzaj farby powstała w wyniku zmieszania pigmentu z olejem roślinnym, często lnianym. Jest to wolnoschnąca technika wymagająca wiedzy, doświadczenia i praktyki. Farby olejne po raz pierwszy pojawiły się w starożytności na Dalekim Wschodzie, ale w Europie rozpowszechniły się w XV wieku, najwcześniej najprawdopodobniej we Flandrii. Szybko zyskały popularność ze względu na różnorodne efekty, które mogły być dzięki nim uzyskane – przede wszystkim świetlistość oraz wyrazistość kolorów. Farba olejna może być kładziona impastami, a więc grubymi warstwami, oraz laserunkowo. Laserunki to półprzezroczyste warstwy farby powstałe w wyniku rozcieńczenia ich dużą ilością odpowiedniego rozpuszczalnika, dzięki którym artysta może zmienić lub wydobyć odpowiedni ton niższych warstw obrazu. Ten klasyczny sposób nakładania cienkich warstw farby olejnej, spotykamy u flamandzkich oraz holenderskich artystów, takich jak Jan van Eyck, Rogier van der Weyden, Jan Vermeer czy Cornelis Gijsbrechts. Inną techniką jest alla prima, a więc nakładanie grubej warstwy farby swobodnym gestem malarskim, czasem bez szkicu przygotowawczego na płótnie, a czasem bazując jedynie na schematycznej kompozycji zaznaczonej pędzlem na podobraziu. Techniką alla prima posługiwał się Peter Paul Rubens oraz Anton van Dyck. Popularność farb olejnych spadła po połowie XX wieku, kiedy wielu artystów zwróciło się ku farbom akrylowym. W sztuce współczesnej technika własna spotykana jest niezwykle często ze względu na mnogość artystycznych kierunków oraz dominującą w twórczości artystów, już od lat 70-tych, sztukę instalacji.

Podłożem tej pracy jest płótno. Jest to najpopularniejszy rodzaj podobrazia malarskiego, charakteryzujące się splotem płóciennym. Najczęściej do jego produkcji używa się włókien lnianych lub bawełny. Płótno może zostać naciągnięte na drewnianą ramę z blejtramu bądź przyklejone do deski drewnianej. Po zagruntowaniu płótna, jest ono gotowe do pokrycia kompozycją malarską.

Pracę możemy zakwalifikować do styli: abstrakcja, ekspresjonizm, minimalizm, surrealizm. Abstrakcja to styl odrzucający odzwierciedlenie rzeczywistości I w zamian przekazanie jej w postaci abstrakcyjnych pojęć i idei, miedzy innymi przy pomocy kolorów, kształtów I linii. Najsłynniejszymi polskimi ekspresjonistami byli artyści należący do grupy BUNT, działającej przed II wojną światową. Eksperymenty minimalistyczne bywają określane jako protoinstalacje ze względu na fakt, iż proponowały nowe podejście do związku przedmiotu z przestrzenią dzieła, stając się jej nierozerwalną częścią. W latach 20-tych we Francji pod wpływem eksperymentów dadaistycznych oraz psychoanalizy Freuda narodził się Surrealizm, który skupiał się na odkrywaniu zakamarków podświadomości, nawiązywał do rzeczywistości sennej, poszukując w niej logiki nowych światów wewnątrz umysłu ludzkiego.

Tematem tej pracy są abstrakcja, fantastyka, morze, pejzaż, inne. Obejmuje ona zarówno tematykę fantasy, ukazując baśniowe, nierealne postacie, przedmioty i zdarzenia, jak również fantastykę naukową, występującą często w ramach futurystycznych wizji artysty. Malarstwo marynistyczne zazwyczaj przedstawia wzburzone fale, morską pianę oraz taniec świateł na powierzchni wody. Tematyka ta wymaga nawet dzisiaj, sporego kunsztu technicznego u artysty, który za pomoca palety kolorów musi wykreowac Nastroj zagrożenia, przygody lub melancholijnej nostalgii. Choć zajmował on niską pozycję w hierarchii akademickich tematów od XVII do XIX wieku, wyemancypował się poza oficjalnym nurtem sztuki arystokratycznej i mieszczańskiej, będąc jednym z ulubionych motywów artystów "Salonu odrzuconych".

Wśród gamy kolorystycznej dominują kolory: biały, czerwony, pomarańczowy, zielony, szary, wielokolorowy. Biały, który jest stosowany w malarstwie między innymi w celu wizualnego zmiękczenia kompozycji oraz nadania jej subtelnego charakteru. Kolor czerowny należy wprowadzać do przestrzeni wymagających dynamicznego motywu wizualnego. Barwa pomarańczowa pozwoli nam ożywić dom i miejsce pracyZieleń zbliża nas do natury, dlatego jeśli jesteśmy zmęczeni miejskim krajobrazem, zaprośmy zielone dzieło sztuki do naszego domu. Dzieła w odcieniach szarości stanowią znakomity wybór dla tych, którym zależy na równomiernym rozłożeniu akcentów wizualnych w przestrzeni mieszkalnej czy biurowej. Mieszana kolorystyka prac charakteryzowała kolorystów, fowistów, impresjonistów oraz ekspresjonistów. Dzisiaj często spotykamy takie rozwiązanie w dziełach z nurtu street art oraz instalacjach artystycznych podejmujących problem optyki i percepcji.

Nastroj pracy charakteryzują melancholia, niepokój, pasja, radość, żywiołowość. Dzieła sztuki o zgaszonych barwach, przedstawiające jesienne krajobrazy bądź postacie ludzkie pogrążone w zadumie wywołują melancholię. Niepokój, który osiągany był przez artystów poprzez przywoływanie tematów śmierci, niebezpieczeństwa, strachu, ucieczki, sennych koszmarów. Szczególnie niepokojące są prace Francisca Goi, Arnolda Böcklina czy Williama Blake’a. Wywołują ją tematy dotyczące miłości i erotyki, zaś wśród kolorów pełnych pasji na pewno znajdą się czerwienie i róż. Wbrew temu, co można sądzić, wywołanie radości u odbiorcy jest jednym z najtrudniejszych wyzwań artystycznych. Prace o dynamicznych kompozycjach, poruszające wątki związane ze skrajnymi stanami emocjonalnymi tworzą atmosferę żywiołowości.